Als trainer van casinopersoneel probeer je uiteraard contact te leggen met de deelnemers van zo’n training. Hét grote voordeel van ‘live’ trainen boven bijvoorbeeld internet trainingen, is dat je fysiek in dezelfde ruimte bent. Je ziet gedrag, je hoort opmerkingen, soms ook van deelnemers naar elkaar en proeft de interactie. Ook het contact tussendoor, in pauzes, wandelgangen of tijdens de lunch, is van grote waarde.
Het is dé gelegenheid om iets meer te horen over de drijfveren van iemand, zijn of haar normen of waarden of andere relevante zaken. Ook kun je veel beter proeven hoe het energielevel van de groep is, waarop je makkelijker kunt anticiperen, door bijvoorbeeld wat te versnellen, iets te verluchtigen, juist wat rustiger aan te doen en soms, door een extra pauzemoment in te lassen.
Powerpoint is veruit het meest gebruikte programma bij dit soort trainingen, in combinatie met een digibord of beamer en scherm. Toen de digiborden het onderwijs binnenkwamen, zo begin deze eeuw, leek dit hét interactieve antwoord van het onderwijs. Vaak echter, is niets minder waar. Daar waar het een toevoeging leek voor interactief, modern onderwijs, gingen vaak juist de hoofden van de leerlingen nóg meer één richting op kijken, waardoor het onderwijs in plaats van moderner, eigenlijk alleen nog klassikaler werd. (of klassikaal onderwijs slecht is, laat ik hier buiten beschouwing, want dat is een discussie an sich)
Interactie
“Maar in de pauze laatst kwam ‘de stille man’ zoals ik hem in gedachten noemde, even een praatje maken. Binnen vijf minuten vertelde hij over zijn onlangs overleden vrouw, zijn drie kinderen en de strijd die hij voerde om überhaupt overeind te blijven in het leven.”Feite Hofman
Het leukst vind ik tijdens preventietrainingen de interactieve momenten. ‘Overleg met elkaar hoe zorgplicht er voor jou uit zou moeten zien’ is bijvoorbeeld een dot van een vraag, waar deelnemers lekker ‘los’ kunnen, in contact én gesprek met collega’s. Na zo’n groepsgesprek in meerdere kleine groepjes, haal je dan als trainer ‘de oogst’ weer gezamenlijk bij elkaar en legt dit naast de wettelijke zorgplicht. Mijn onderwijshart wordt blij van dit soort momentjes en ik geniet.
De stille man
Maar in de pauze laatst kwam ‘de stille man’ zoals ik hem in gedachten noemde, even een praatje maken. Binnen vijf minuten vertelde hij over zijn onlangs overleden vrouw, zijn drie kinderen en de strijd die hij voerde om überhaupt overeind te blijven in het leven. Ik voelde oprechte tranen achter m’n ogen en wenste hem al het goede. Aan het einde van een dag kreeg ik een veelbetekenende hand van hem. ‘Bedankt’ zei hij. ‘Jij ook’, zei ik, ‘voor je openheid. Ik wens je al het goede.’
