Vandaag heen en weerde ik naar Kerkrade. Om nu te zeggen dat ik dit met ogen dicht rijden kan, zou te ver voeren. Desalniettemin is het bekend terrein voor me, en toch voelt het als méér dan bekend. Hier startte ooit mijn rolletje in de gokkelarij, en hoe gek ook uit mijn mond: het hoofdkantoor van Fair Play Casino, Janshen-Hahnraths Group voelt een klein beetje als thuiskomen. Terwijl gokbedrijven me bitter weinig gebracht hebben en ik hen bij tijd en wijle haat dan wel gehaat heb. Zo tegenstrijdig!
Tig jaar geleden alweer kwam ik er voor het eerst. Ik kwam er, omdat ik namens Stichting AGOG, een bijdrage wilde vragen. Zulke gesprekken zijn altijd lastig, zeker toen. Nog koud gestopt met gokken, koud bestuurslid van de Stichting, op het hoofdkantoor van zo’n ‘eng’ gokbedrijf. Het voelt ook raar, om bij een aanbieder van gokproducten te vragen voor een bijdrage voor een stichting die zich bekommert over gokverslaafden. Toch werden we er niet onaardig ontvangen door de heer Vreuls, die me bij het scheiden van de markt nog even aan m’n jasje trok. ‘Zou jij eventueel willen meewerken aan trainingen van mijn personeel?’ ‘Kan ik je in contact brengen met de verslavingszorgorganisatie waarmee we samenwerken?’
Wist ik veel. Trainingen? Ik had een toezegging over ‘iets van een bijdrage’ voor onze Stichting en was al lang blij. Dus antwoordde ik met ‘tuurlijk!’ Om er vervolgens niet meer aan te denken. Ik denk twee maanden later werkte ik voor het eerst mee als ervaringsdeskundige bij een training verzorgd door Mondriaan verslavingszorg en vertelde er mijn persoonlijke verhaal over mijn gokverslaving, aan Fair-Play-personeel. Oog in oog met casinopersoneel begon ik met ‘vroeger kwam ik bij jullie wisselen…’
Mount Doom
“Dat ik bijna de geboorte van m’n zoon gemist heb, op ongeveer zeven minuten, doordat ik in een gokhal stond.”Feite Hofman
Vandaag trainde Mondriaan verslavingszorg de nieuwe CEO van Fair-Play, Michiel Nubé, in samenwerking met m’n bedrijfje ‘Pas op Gamen en Gokken’. Met mij dus, want laten we niet te groot schrijven over een ZZP’er. En weer, mijn eigen shitty story vertellend, werkte het. Nog steeds merk ik dat ik er zelf tranen in m’n ogen van krijg. Dat ik bijna de geboorte van m’n zoon gemist heb, op ongeveer zeven minuten, doordat ik in een gokhal stond.
Gelukkig ‘bijna’! M’n zoon, die me vandaag foto’s stuurde van ‘Mount Doom’, Nieuw-Zeeland, uit ‘the Lord of the rings’, onze gemeenschappelijke liefde. Hij maakt een wereldreis daar, Down Under, met zijn Daphne. Ik zie Peter Vreuls, Michiel en trainster Stephanie Metternich van Mondriaan. We doen zinvol werk, allemaal op onze eigen manier. En ik veeg stiekem m’n tranen weg. En Stephanie did a hell of a job! Het heeft zo moeten zijn of zo.
