Na 23 jaar gokken lukte het uiteindelijk, onder andere door lotgenoten te ontmoeten via de stichting AGOG, Anonieme Gokkers Omgeving Gokkers, m’n gokverslaving te keren. Een aantal jaren overslaand, is het gelukt om deze droevige tijd om te zetten in iets positiefs, via m’n ervaringsdeskundig bedrijfje ‘Pas op gamen en gokken’. Het eén en ander begon een jaar of zeven geleden, toen ik via-via gevraagd werd dit verhaal te delen bij preventietrainingen voor Kansspelaanbieders, gokbedrijven, en casino’s.
Ik had toen geen idee, geen enkel besef, dat dit soort trainingen überhaupt bestonden. En al helemaal niet, dat het persoonlijk relaas van een gokverslaafde een verplicht onderdeel van dit soort trainingen vormde. Maar goed, nog half werkzaam in het primair onderwijs (m’n baan als directeur in het primair onderwijs had ik immers ‘ingezet’ en ‘verspeeld’ aan roulettetafels en op gokkasten), ben ik er mee begonnen. Ik werd -betaald- ingevlogen bij trainingen voor casinopersoneel, in eerste instantie vooral via Mondriaan verslavingszorg voor Fair Play casinopersoneel en wat later ook via Assissa-consultancy in Amsterdam.
Kijken, observeren en doen
Vaak bleef ik, na m’n verhaal te hebben verteld, hangen bij een training. Het face-to-face aanwezig zijn aan tafel bij die mensen waar ik vroeger ging wisselen, vond ik fascinerend. De rollenspelen op de middag vond ik meer dan interessant, de strijd en struggle van casino-werkers dan, meer dan boeiend. De rol en uitvoering door de trainers die ik ontmoette idem. Zij moesten nogal eens dealen met ‘weerstand’. Want de deelnemers waren of zijn verplicht deze nascholing te doen en komen nog al eens te staan voor hét ethisch dilemma. Immers ‘de baas’ wil omzet, de zorg wil voorzichtigheid, menselijk mededogen en vooral niet, dat mensen kapot gaan. Dat wil de branche overigens óók niet, maar -koud gestopt- dacht ik daar toen nog anders over.
“Het face-to-face aanwezig zijn aan tafel bij die mensen waar ik vroeger ging wisselen, vond ik fascinerend.”Feite Hofman
Het PABO diploma
Mede door m’n verslaving, heb ik ná het gymnasium, geen universitaire opleiding kunnen afronden. Sociale Geografie en een jaar Geschiedenis aan de RUG heb ik daardoor niet af kunnen maken. Uiteindelijk ben ik ‘terug’ gegaan naar het HBO en de pabo gaan doen. Niets mis mee, maar voor mij vanuit het gezinnetje waar ik uit kom, was dit weldegelijk een stap ‘terug.’ Maar de vaardigheden lesgeven, omgaan met groepen mensen met een verschillende achtergrond beheers ik daardoor. Beheers ik goed, durf ik wel te stellen. Heel voorzichtig heb ik toen eens geopperd om deze training zelf te gaan geven. En ik kreeg die kans en ben er Herbert Damoiseaux van Mondriaan verslavingszorg nog eeuwig dankbaar voor. Dat geldt overigens ook voor Peter Vreuls van Fair-Play casino’s. Vanuit verschillende invalshoeken zagen zij mijn kwaliteiten.
Trainer
En zo bleek mijn beroep in dit leven dan toch ‘trainer’ te zijn. Schoolmeester op ZZP-niveau noem ik het wel eens gekscherend. Ervaringsdeskundigen voor trainingen vlieg ik in via de AGOG. Ik ken er tientallen, honderden misschien en spreek hen wekelijks. Uiteraard alleen als zij dit willen. Zo mooi om te zien hoe zij dan voor dezelfde dilemma’s staan als ik toen! (Moet ik nu meewerken aan de certificering van casinopersoneel?)
“Dan blijkt zomaar dat jouw nare gokverslaving misschien niet helemaal voor niets is geweest.”Feite Hofman
Ja, en dan blijkt zomaar dat jouw nare gokverslaving misschien niet helemaal voor niets is geweest. Omdat je impact kan maken met jouw persoonlijk drama, met jouw persoonlijk verhaal. Zodat werknemers van gokbedrijven iets vaker contact zoeken met mogelijke probleemgokkers. Hen aanspreken. In de hoop gedragsverandering te realiseren. En zo hen te behoeden voor deze gruwel van een verslaving. En de mensen die werken in de branche een inkijkje te geven in een persoonlijk verhaal. Want er zit een mens achter de kast of een mens achter ieder gok-account.
Waarde
Dat is de waarde van een persoonlijk relaas over gokverslaving. Wat je wél moet kunnen, is het ‘overbrengen.’ En bovenal het waardenvrij kunnen overbrengen. Het wijzen met een vingertje, anderen als schuldig aanwijzen, heeft geen enkele zin. Houd het klein en bij jezelf. Want jij (of ik) gooide het geld erin en niet een ander. Je bent niet gedwongen. Daar ligt het grote probleem van verslaving.
