Via via werd ik gevraagd aan te sluiten bij het radioprogramma VROEG, van BNNVARA. Stephan Komduur was de presentator, en naast mij was Daniël te gast. Wat Daniël en mij bindt, is dat we een gokverslaving hebben, en de impact daarvan was het thema of het onderwerp van deze uitzending.
De opnames waren op het Mediapark en de bedoeling was om er om 03:45 uur te zijn. In normaal Nederlands: dat is midden in de nacht, voor een enkeling vroeg in de morgen. Ik behoor tot de eerste categorie. Het stond al een aantal weken in m’n agenda, en zoals wel vaker, sluipt het dan langzaam naar de achtergrond. Dat wil zeggen: bij mij, niet gezegend met een enorm sterk geheugen.
“Ervaringsdeskundige zijn valt soms niet mee.”Feite Hofman
TV Dieren
En dus ging alles gewoon z’n gangetje. Ik deed mee met het herendubbeltennistoernooi in Dieren (plaatsje in Gelderland, voor de Randstedelingen onder de lezers) en bereikte na drie poulewedstrijden én een halve finale op zaterdag zowaar de finale. En jawel, finalestress en zoals dat bij mij werkt: er was nog maar één evenement dit weekend. Het WK atletiek en zelfs clubliefde Feyenoord verdwenen even uit m’n systeem.
Verloop
Waar we de poulewedstrijden én de halve finale zonder setverlies eigenlijk makkelijk doorkwamen, met zelfs veel aces van mijn kant, overviel me zondagochtend toch heus acute finalestress! Wat nou als ik zou verkrampen, wat nou als de service zou haperen, wat nou als ik mezelf verliezen zou? Wat nou als ik -bevangen door de hitte- opgeven zou moeten? Allerlei volkomen onlogische sportgedachten kwamen in m’n kop.
“Ik moet vannacht naar het Mediapark! Ik moet bizar vroeg op!”Feite Hofman
En dan mag (moet!) je de baan op. Bij het inspelen laat ik, zonder enige reden, opeens een bal uit m’n handen vallen. Ik tril en moet mezelf toespreken. Doe normaal. Het is ‘maar’ een potje tennis. Rap komen we met twee-nul achter (een break) en al modderend en strijdend bereiken we gelukkig nog een tiebreak, waar we wéér met twee-nul achter komen. Strijdend, met alles behalve oogstrelend tennis, valt deze gelukkig toch nog onze kant op. Het is dan ook gedaan, want freewheelend pakken we de tweede makkelijk met 6-1. Gewonnen, de heren dubbel 7, niet echt landelijk sportnieuws verder. Wel: moe én voldaan.
Radio 1
En dan komt het weer terug. Ik moet vannacht naar het Mediapark! Ik moet bizar vroeg op! Dus blijf ik maar eventjes hangen met m’n rood verbrande blanke tennishuidje in de Dierense zon. Naar huis, uitrusten tevoren! Ik bereid me nog wat voor, google de presentator, en app nog even met Daniël om hem op z’n gemak te stellen.
“Voor dat ik het weet rijd ik al weer terug, me afvragend of ik geen stomme dingen heb gezegd.”Feite Hofman
Ik ga om 20:15 uur in m’n bed liggen, de wekker gezet op zeven uur later. ‘Slaap je niet, dan rust je toch’ was zo’n wijsheid van wijlen mijn vader. Maar mijn ogen blijven open, tennisballen bewegen nog door m’n hoofd en de laatste beslissende servicegame speel ik nog een keer of acht opnieuw.
Wekker
Als de wekker gaat, ben ik bijzonder accuraat. Hup eruit, snel een wakkerwordtdouche, één koffie, tas mee en de auto in. Een uur naar Hilversum, en ik ben mooi op tijd en wordt opgewacht door de mensen van dienst. Zoals altijd, gaat radio bikkelsnel en voor dat ik het weet rijd ik al weer terug, me afvragend of ik geen stomme dingen heb gezegd.
Ik geloof van niet. Ervaringsdeskundige zijn valt soms niet mee.
